In het zesde deel van de serie Onderwijspioniers van het Erasmus Magazine gaat het over docenten die écht wat (willen) veranderen in het academische onderwijs in Rotterdam. Universitair docent dr. Karen Stegers-Jager voert al tien jaar een kruistocht – binnen en buiten het Erasmus MC – om alle geneeskundestudenten een gelijke kans te bieden in het onderwijs, zodat er een diverse artsenpopulatie ontstaat. “We moeten zorgen dat we niet alleen artsen afleveren die een kopie van de huidige artsen zijn, maar aansluiten bij de behoeften die er in de maatschappij zijn.”
Volgens Iliass El Hadioui – wetenschappelijk docent, onderzoeker en promovendus aan de Erasmus Universiteit – is het niet meer dan normaal dat de hoge diversiteit aan culturen in een grootstedelijke context tot frictie leidt. Als grondlegger van het programma van de Transformatieve School pleit hij ervoor de mis-match tussen de straat-, thuis- en schoolcultuur niet uit de weg te gaan maar juist te benoemen.
Diversiteit wordt niet langer uitzondering maar regel, schrijven de directeuren van de zes rijkscultuurfondsen en de Nederlandse Unesco Commissie. In het opinie-artikel in NRC geven zij aan, hoe het gepolariseerde maatschappelijke en politieke debat, met steeds zwaardere nadruk op identiteit, mensen eerder in een hokje plaatst dan eruit bevrijdt. En ze zien en ervaren ook hoe benauwend dat hokje is. Dat moet veranderen. Een inclusieve cultuursector, diversiteit van makers en publiek en pluriformiteit van uitingen zijn topprioriteit. Om daar handen en voeten aan te geven, worden drie acties ondernomen.
Jongvolwassenen worstelen met te hooggespannen verwachtingen van elkaar en hun omgeving. Meten met meerdere maten helpt daartegen, geloven Liesbeth Noordegraaf-Eelens en Evert Schot. Noordegraaf-Eelens is adviseur bij en Schot is lid van de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving. Het gaat erom meer ruimte en waardering te creëren voor uiteenlopende levensinvullingen en verdiensten, passend bij de persoonlijke situaties, kwaliteiten en onvolkomenheden van (jong)volwassenen. En daar zijn overheid, onderwijsinstellingen en werkgevers bij nodig.
Dit artikel uit NRC is gebaseerd op het essay Over bezorgd, online te lezen bij de RVS.
Samira Bouchibti ontwikkelde in opdracht van de gemeente Den Haag een methode voor het ongemakkelijke gesprek in de klas. Hoe bespreek je homoseksualiteit, hoe ga je om met ‘Erdogan’, geef je wel of geen hand? ‘Binnen één of twee lesuren kun je de leerlingen al kritisch laten nadenken.’ De methode rust op drie pijlers: Vrijheid, Identiteit en Polarisatie en is gericht op leraren, leerlingen en ouders. Het handboek werd op 19 juni gepresenteerd, en heeft de titel Waarom zijn wij Nederlander?.
Beatrice de Graaf is hoogleraar geschiedenis van de internationale betrekkingen in Utrecht. In NRC schrijft De Graaf over het ‘Ter Info’-project. Dat project zit nog in de pilot-fase, maar zal dit najaar online worden gepresenteerd. Hierin denken kinderen (en hun docenten) mee bij het ontwikkelen van een mobiele site die kennis aanlevert over conflict, veiligheid en terrorisme. Nuttig, want wat blijkt? Terwijl wetenschappers ingewikkelde artikelen opstellen over radicaliseringsprocessen en uitsluitingsmechanismen plus ‘wicked problems’ analyseren, moeten kinderen zelf maar wijs zien te worden uit het veelvoud aan berichten en filmpjes die zij via sociale media opvangen over dood en verderf en aanslagen in Europa en ver weg op de wereld. Hoog tijd voor andere aanpak dus.
Op de internationale conferentie Safe and Open speelde de (academische) vrijheid van meningsuiting een hoofdrol. Gaat veiligheid in het hoger onderwijs over het voorkomen van het incident of hoe je ermee omgaat? Filosoof Maxim Februari waarschuwde om te waken voor de misvatting dat stilte in het debat ook rust betekent. In het paneldebat en in de workshops werd ingegaan op moeilijke gesprekken in de klas. De spanning ligt volgens Februari onder andere in het feit dat steeds meer groepen die voorheen onderwerp van studie waren nu zelf studeren en werken in het hoger onderwijs: ‘Nu zijn subject en object gelijk, en dat zorgt voor wrijving’, aldus Februari.
Awel vindt het belangrijk om bij de maatschappij te signaleren wat leeft bij kinderen en jongeren. Alle kinderen en jongeren kunnen Awel anoniem contacteren over alles wat hen bezighoudt. Daarom voert Awel jaarlijks een kwalitatief onderzoek naar een populair of actueel gespreksthema (op basis van geanonimiseerde gespreksverslagen). Dit jaar gaat het rapport over identiteit. Het rapport heet Identiteit in de aanslag in het kader van het thema ‘impact van terreur’.
Onderzoekers van de Radboud Universiteit en de Universiteit Gent hebben samen met een Chinese universiteit onderzoek gedaan naar de culturele uitwisseling tussen internationale studenten en docenten. De studie keek in wat voor mate faculteiten ondersteuning krijgen bij het omgaan met culturele verschillen in de international classroom. Maar, zo blijkt uit het onderzoek, voor culturele integratie van studenten is onvoldoende aandacht. Volgens de onderzoekers is er geen pasklaar antwoord op de vraagstukken rondom dit onderwerp. Alle oplossingen moeten bekeken worden vanuit een specifieke Nederlandse en lokale onderwijscontext.
In de Groene Amsterdammer schrijft Kim van Keken over angst en afkeer in de klas. Homoseksualiteit, drugs of de Turkse president Erdogan: steeds vaker wordt op school liever niet gesproken over moeilijke onderwerpen. Maar hoe laat je kinderen hun vooroordelen kwijtraken? Diversion zet sterk in op peereducatie: jongeren die met jongeren in gesprek gaan. Ik concentreer me op het ondersteunen van leraren om zelf maatschappelijk gevoelige onderwerpen met hun leerlingen te kunnen bespreken. Deze aanpakken vullen elkaar mijns inziens goed aan.
